 |
5. Агульнадыдактычныя тыпы ўрокаў
|
|
|
|
5. Агульнадыдактычныя тыпы ўрокаў
урок тлумачэння новага матэрыялу,
урок абагульнення і сістэматызацыі вывучанага,
урок паўтарэння,
урокі замацавання ведаў і ўменняў,
урок камбінаванай будовы,
урокі кантролю і ацэнкі ведаў, умення.
6. Зыходзячы з спецыфікі самога прадмета М. Кудрашоў класіфікаваў урокі наступным чынам:
урокі вывучэння тэорыі і гісторыі літаратуры;
урокі вывучэння мастацкіх твораў;
урокі развіцця мовы.
7. Па форме пазакласнай працы:
урок-экскурсія (падарожжа),
урок-спаборніцтва,
урок-турнір,
урок-гульня
урок-алімпіяда,
урок-канцэрт,
урок-кампазіцыя,
урок-спектакль,
урок-віктарына.
Традыцыйная структура ўрока:
— арганізацыйны момант, які характарызуецца знешняй і ўнутранай (псіхалагічнай) гатоўнасцю вучняў да ўрока;
— паведамленне тэмы і мэты ўрока;
— паўтарэнне ці актуалізацыя апорных ведаў урока, праверка дамашняга задання;
— псіхалагічная падрыхтоўка да ўспрымання матэрыялу;
— вывучэнне новага матэрыялу;
— замацаванне новага матэрыялу;
— задаванне работы на дом;
— падвядзенне вынікаў урока.
Праблема першага этапу ( арганізацыйнага моманту ) у педагагічнай тэорыі і практыцы належыць да ліку дыскусійных. Вельмі многія прытрымліваюцца думкі, што ён не патрэбны. Думаецца, аднак, што гэта памылковае сцвярджэнне. Гэты этап урока абавязкова павінен арганізоўваць вучняў на працу, а гэта значыць, што трэба, каб у кожнага на парце было ўсё неабходнае для прадуктыўнай дзейнасці на ўроку: ручка, сшытак, падручнік (тэкст твора), дзённік.
У практыцы сучасных настаўнікаў пачынае набываць папулярнасць паведамляць толькі тэму ўрока, а мэты фармуляваць разам з класам: Тэма нашага ўрока “Янка Купала. Жыццёвы і творчы шлях. Лірыка”. Давайце разам паспрабуем сфармуляваць мэты і задачы, пры дасягненні якіх мы раскрыем тэму: Асэнсаваць умовы жыцця і фарміравання творчай індывідуальнасці Я. Купалы; шляхам аналізу вершаў акрэсліць эстэтычнае крэда песняра, адзначыўшы знітаванасць паэтавага лёсу з жыццём народа; акцэнтаваць увагу на спалучэнне ў вершах грамадзянскасці, публіцыстычнасці і тонкага лірызму; раскрыць ідэю вечнасці жыцця, кахання, гармоніі чалавека і прыроды ў вершы «Явар і каліна»; паглыбіць паняцце пра жанры лірыкі; фарміраваць уменні і навыкі самастойнай працы з біяграфічным матэрыялам, адбору і сістэматызацыі звестак; развіваць уменне публічнага выступлення, навыкі аналізу лірычных твораў; спрыяць выхаванню нацыянальнай самасвядомасці.
|
|
|
Пасля таго як настаўнік пераканаецца, што клас гатовы да працы, пачынаецца паўтарэнне ці актуалізацыя апорных ведаў урока, праверка дамашняга задання, гэты этап займае ад 5 хв. да паловы ўрока.
Псіхалагічная падрыхтоўка да ўспрымання матэрыялу займае некалькі хвілін, калі настаўнік звяртае ўвагу на тое, што пачынаецца новы этап у працы.
Асноўны этап ўрока – вывучэнне новага матэрыялу, адбываецца падчас чытання, знаёмства з паняццямі па гісторыі і тэорыі літаратуры.
Замацаванне новага матэрыялу адбываецца пры дапамозе аналізу і пераказу твораў.
Падвядзенне вынікаў урока – выстаўленне адзнак, падагульненне, карэкцыя мэт і задач, пастаўленых на пачатку ўрока, рэфлексія.
Нетрадыцыйныя ўрокі па літаратуры
З сярэдзіны 70-х гадоў у айчыннай школе выявілася небяспечная тэндэнцыя паніжэння цікавасці школьнікаў да заняткаў. Адыход вучняў ад пазнавальнай працы педагогі спрабавалі спыніць рознымі спосабамі. На абвастрэнне праблемы масавая практыка адрэагавала так званымі нетрадыцыйнымі ўрокамі, галоўнай мэтай якіх з’яўляецца абуджэнне цікавасці школьнікаў да навучальнай працы. Нетрадыцыйны ўрок – гэта імправізаваныя вучэбныя заняткі, якія маюць нетрадыцыйную (неўсталяваную) структуру. Погляды педагогаў на нетрадыцыйныя ўрокі адрозніваюцца: адны бачаць у іх прагрэс педагагічнай думкі, правільны крок у напрамку дэмакратызацыі школы, а іншыя, наадварот, лічаць гэтыя крокі небяспечным парушэннем педагагічных прынцыпаў, адыходам педагогаў пад націскам вучняў, якія не жадаюць і не ўмеюць сур’ёзна працаваць.
|
|
|
| Мэта як аснова тыпалогіі форм навучання | Традыцыйныя формы навучання | Нетрадыцыйныя формы навучання |
| Вывучэнне аглядных і манаграфічных тэм. Вывучэнне літаратурна-крытычных артыкулаў. | Уступныя заняткі. Урокі вывучэння новага матэрыялу | Урок-лекцыя. Урок-даследаванне. Урок-вусны часопіс. Урок-прэс-канферэнцыя |
| Аналіз літаратурнага твора. Вывучэнне звестак па тэорыі літаратуры | Агульнадыдактычныя тыпы ўрокаў з рознымі шляхамі аналізу | Урок-дзелавая гульня. Урок-падарожжа. Урок з групавымі формамі працы. Урок-конкурс. Урок-суд |
| Развіццё маўлення вучняў. Кантроль за ведамі, уменнямі і навыкамі | Урокі развіцця мовы і маўлення. Урок кантролю і ацэнкі ведаў | Урок-залік. Урок-семінар. Урок-творчая справаздача |
Асноўныя віды нетрадыцыйных урокаў
Урок-дзелавая гульня, урок-прэс-канферэнцыя, урок-спаборніцтва, урок-узаеманавучанне вучняў, урок-кансультацыя, урок-аўкцыён, урок, які вядуць школьнікі, урок-залік, урок-творчая справаздача, урок-конкурс, урок-гульня, урок-«суд», урок-ролевая гульня, урок-канферэнцыя, урок-семінар, урок-экскурсія.
У дзелавой гульні адлюстроўваецца прадметны і змястоўны бок прафесійнай і грамадскай дзейнасці, гэта значыць, мадэлююцца аб’ектыўныя ўмовы і сістэмы адносін, характэрныя для дадзенага выгляду практыкі. У дзелавой гульні закладзена магчымасць прыняць рашэнне і арганізаваць яго выкананне. Удзельнікі гульні маюць магчымасць убачыць вынікі сваёй дзейнасці, параўнаць іх з вынікамі іншых удзельнікаў.
Падрыхтоўка дзелавой гульні пачынаецца з распрацоўкі сцэнарыя. Дзелавая гульня ўключае наступныя этапы:
¾ актуалізацыя базавых ведаў, матывацыя дзейнасці вучняў, стымуляванне самастойнай пазнавальнай дзейнасці;
|
|
|
¾ фармаванне творчых груп па 3-5 чалавек, прэзентацыя каманд (абмеркаванне назвы, дэвізу, эмблемы кожнай каманды). У кожнай групе выбіраюцца кіраўнікі (або адказныя);
¾ стварэнне праблемнай сітуацыі, фармулёўка праблемы;
¾ праца ў творчых групах.
Кожная каманда атрымоўвае творчае заданне і матэрыялы, неабходныя для яго выканання, і выпрацоўвае сваю канцэпцыю рашэння праблемы.
Агульнае абмеркаванне праблемы: на дадзеным этапе здзяйсняецца калектыўная выпрацоўка рашэння праблемы.
Аналіз дзейнасці кожнай каманды, вывядзенне сумарных заахвочванняў і штрафных балаў, адзнака дзейнасці ўсіх удзельнікаў групы.
Найбольш часта ўжываюцца наступныя віды ўрокаў – вусных часопісаў: пытанне-адказ, разгорнутая гутарка, вусныя даклады з наступным іх абмеркаваннем, абмеркаванне пісьмовых творчых прац вучняў, каменціраванае чытанне першакрыніц. Часопіс павінен садзейнічаць глыбейшаму вывучэнню тэмы вучнямі. У працэсе падрыхтоўкі часопіса павінны быць вызначаны пытанні, праблемы для абдумвання. Пры правядзенні ўроку-вуснага часопіса настаўнік павінен умець арганізаваць і падтрымаць абмеркаванне, падчас якога важна, каб вучні аргументавалі і даказвалі свой пункт гледжання. Арганізацыя абмеркавання або дыскусіі патрабуе ад выкладчыка ўмення сфармуляваць праблему, пытанні; прамоўніцкага майстэрства, такту, ведання сутнасці пытання. Стыль правядзення ўроку-вуснага часопіса павінен быць дэмакратычным, высновы настаўніка – пераканаўчымі. Удзел у такім уроку дае магчымасць вучням стаць аўтарамі тэзіса, будаваць асабістую гіпотэзу, стаць крытыкам выказванняў іншых вучняў або выкладчыка. Да ўрока рыхтуюцца экспрэс-даклады. Кожнаму вучню даецца магчымасць папрактыкавацца ў публічных выступах.
Мэта ўрока-дыскусіі – падключэнне слухачоў да актыўнага абмеркавання праблемы, выяўленне супярэчнасцяў розных жыццёвых і літаратурных з’яў. Форма правядзення - групавое абмеркаванне тэарэтычных пытанняў.
Методыка арганізацыі:
|
|
|
¾ вызначэнне мэты і зместу праблемы, якая абмяркоўваецца, прагноз вынікаў;
¾ вызначэнне вузлавых пытанняў, па якіх будзе арганізавана дыскусія.
Методыка правядзення:
¾ азнаямленне слухачоў з праблемай, сітуацыйнай задачай. Пытанні для вучняў ставяцца паслядоўна ў адпаведнасці з планам;
¾ арганізацыя абмеркавання розных пунктаў погляду па сутнасці праблемы.
¾ заключэнне па выніках абмеркавання. У заключным слове настаўнік характарызуе актыўнасць або пасіўнасць аўдыторыі, ацэньвае адказы, пры неабходнасці аргументавана аспрэчвае няправільныя меркаванні, дапаўняе няпоўныя адказы, робіць агульную выснову па выніках абмеркавання.
Урок-лекцыя ў залежнасці ад класа можа быць ад 10 да 35 хвілін. Зыходзячы з узроставых асаблівасцей вучняў, урок-лекцыя звычайна праводзіцца ў старэйшых класах. Урок-лекцыю варта выкарыстоўваць, калі бярэцца вялікі аб’ём матэрыялу ці складаны матэрыял (яшчэ незнаёмы вучням ці знаёмы схематычна). Урокі-лекцыі прымяняюцца пры вывучэнні аглядавых тэм, для уступных заняткаў да манаграфічных тэм, пры вывучэнні біяграфіі пісьменніка, як першы ўрок перад вывучэннем вялікага эпічнага твора.
У залежнасці ад месца ў навучальным працэсе і дыдактычнага прызначэння вылучаюцца наступныя віды ўрока-лекцыі:
— уводная лекцыя праводзіцца, калі даецца агульная характарыстыка матэрыялу, які будзе вывучацца;
— установачная лекцыя выкарыстоўваецца, калі падаецца асноўны змест і накірункі да паглыблення вывучэння тэмы;
— разавая лекцыя абіраецца, калі разглядаецца адно пытанне, пэўны аспект, новы погляд на тэму, якая вывучаецца;
— аглядная лекцыя праводзіцца, калі трэба пазнаёміць з асноўнымі вузлавымі пытаннямі вялікага матэрыялу;
— падагульняючая лекцыя выкарыстоўваецца пасля вывучэння тэмы ці вялікага твора і мае на мэце сістэматызаваць веды вучняў.
Для лепшага ўспрымання лекцыі настаўнік можа ўключыць у сваё выступленне паведамленне вучня, выкарыстанне нагляднасці, паведамленне ці запіс на дошцы плана лекцыі, а таксама забеспячэнне заданнямі.
Урок-семінар выбіраецца, калі прадугледжваецца самастойнае асэнсаванне тэмы. Семінары могуць выкарыстоўвацца на ўступных і заключных занятках, пры аналізе мастацкага твора, пры вывучэнні манаграфічных і аглядных тэм, на ўроках пазакласнага чытання.
Урок-семінар абавязкова патрабуе папярэдняй падрыхтоўкі, якая ўключае ў сябе наступныя віды дзейнасці: тлумачэнне тэмы, распрацоўка пытанняў, падрыхтоўка спісаў літаратуры і іншага даведачнага матэрыялу, размеркаванне пытанняў і заданняў сярод вучняў, правядзенне індывідуальных кансультацый, вызначэнне працы класа.
|
|
|
Урок-залік дапамагае праверыць засваенне тэмы ці шэрагу паняццяў, пытанняў. Праводзіцца такі ўрок як пісьмова, так і ў вуснай форме. Адным з варыянтаў урока-заліку можа выступаць тэсціраванне.
Пытанні да заліку даюцца настаўнікам загадзя і тлумачацца. Праводзіцца залік можа як індывідуальна, так і па групах.
Урок-гутарка – распаўсюджаны і эфектыўны від урока, неабходны пры аналізе твораў, праверцы ўспрыняцця прачытанага, на заключных занятках, пры актуалізацыі прачытанага. Прадуманыя эўрыстычныя пытанні ўключаюць вучняў у творчы працэс пазнання твора, ствараюць эфект адкрыцця, вучаць абгрунтоўваць думку, надаваць ёй славесную форму, развіваюць ўменне слухаць. Слабым бокам ўрокаў-гутарак з’яўляецца тое, што кароткія, лаканічныя адказы школьнікаў не развіваюць маналагічную мову.
Урок-дыскусія – калектыўнае абмеркаванне пытанняў, якія могуць выклікаць несупадзенне думак. Добра развіваюць мысленне, патрабуюць глыбокага пранікнення ў матэрыял, развіваюць дыялагічную мову. Галоўная задача настаўніка на такіх уроках – прадумаць дыскусійны момант, каб заахвоціць вучняў прыняць удзел у такой працы.
Урок-дыспут па методыцы правядзення падобны да ўрока-дыскусіі, адрозненне толькі ў тым, што свае погляды на спрэчныя пытанні выказваюць два-тры вучні, а не ўвесь клас, што і з’яўляецца адмоўным у такім відзе ўрока.
Урок-даследаванне грунтуецца на самастойным спасціжэнні нескладанай тэмы, развівае даследчыя здольнасці. Вымагае падрыхтоўкі пытанняў-заданняў, алгарытмаў.
Урок-доказ карысны пры абагульненні вывучанага. Ён вымагае выкарыстання схем, апор, табліц і інш. На ўроку-доказе рэалізуецца вучэбна-інфармацыйны прынцып навучання.
Урок-дэманстрацыя заснаваны на выкарыстанні вучэбных фільмаў, праглядзе тэлеспектакляў, тэлеўрокаў. Але каб урок не быў успрыняты вучнямі як забава, адпачынак, варта нацэльваць вучняў на асэнсаванне, аналіз, даваць неабходныя каментарыі.
На сучасным этапе рэформы школы, ва ўмовах пераходу на новы змест навучання і забеспячэння якасці ведаў вучняў у адпаведнасці з патрабаваннямі праграм і адукацыйных стандартаў узмацняецца ўвага да тэхналогій навучання.
На сённяшні дзень існуюць як традыцыйныя, так і новыя тэхналогіі. На першы план вылучаецца неабходнасць змянення падыходаў да спосабаў актывізацыі мысліцельнай дзейнасці, фарміравання навыкаў самастойнай працы.
Тэхналогія — гэта навукова арганізаваная сістэма сумеснай дзейнасці настаўніка і вучняў, накіраваная на дасягненне мэты навучальна-выхаваўчага працэсу, што кампаненты разгортвання тэхналогіі — пастаноўка мэт, канструяванне працэсу, мадэляванне ўзаемадзеяння настаўніка і вучняў.
Традыцыйныя тэхналогіі пераважна зводзіліся да пераносу інфармацыі, ведаў. Настаўнік, падручнікі — крыніца, аб’ект — вучань. Традыцыйныя тэхналогіі распрацоўваліся на аснове рэпрадуктыўна-інфармацыйнага падыходу, новыя — на аснове эўрыстычна-даследчага, праблемнага. У новых тэхналогіях змяняецца функцыя настаўніка: дамінуючай становіцца не інфармацыйная, а рэгулюючая, функцыя кіравання пазнавальным працэсам, яго псіхалагізацыя (стварэнне праблемных сітуацый, пабудова ўрокаў па прынцыпе лагічных, мысліцельных заданняў). Вялікая ўвага ў новых тэхналогіях надаецца алгарытмізацыі, распрацоўцы і прымяненню апорных схем, сігналаў, табліц, картак, малюнкаў і г. д. На аснове гэтага навучальны матэрыял, з аднаго боку, раздзяляецца (аналізуецца), з другога — аб’ядноўваецца (сінтэзуецца), забяспечваецца цэласнае ўспрыманне матэрыялу, спрацоўвае псіхалагічная ўстаноўка — доўгачасовая памяць, што вельмі важна для трывалага засваення ведаў.
Новыя тэхналогіі базіруюцца на адзінстве дзейнаснага, асобаснага і камунікатыўнага. Змяняецца схема засваення. Традыцыйна настаўнік сам ставіць пазнавальную задачу і сам яе вырашае (тлумачыць матэрыял) або вучні працуюць пры яго актыўнай дапамозе, такім чынам дзецям адводзіцца пераважна пасіўная роля або часткова пошукавая. Для новых тэхналогій, калі ўмоўна абагуліць патрабаванні, характэрна наступная схема засваення: настаўнік ставіць мэту ці дапамагае гэта зрабіць вучням, стварае ўмовы для яе дасягнення, арыентуе і садзейнічае ў пошуку, карэкціруе самастойныя напрацоўкі вучняў.
Сярод новых тэхналогій, якія выклікаюць найбольшую цікавасць у настаўнікаў, можа вылучыць наступныя: тэхналогія перспектыўных ліній, модульнае навучанне, Дальтон-план, тэхналогія праектнага навучання, тэхналогія развіцця крытычнага мыслення, французская педмайстэрня.
Неабходна адзначыць, што пераход на пэўную тэхналогію вымагае адпаведнай карэкціроўкі праграмы па літаратуры, а гэта даволі складана. Напрыклад, модульная тэхналогія не дазваляе ахапіць дробны матэрыял. Больш просты шлях — эпізадычнае выкарыстанне розных тэхналогій для вывучэння пэўных тэм. Менавіта так можна выкарыстоўвацца тэхналогія перспектыўных ліній.
Тэхналогія перспектыўных ліній — гэта вывучэнне матэрыялу, якое патрабуе вылучэння асобнай тэмы як скразной лініі ў праграме па літаратуры, наяўнасці зрокавага раду, своеасаблівых інфармацыйных апор. Гэтыя апоры даюць магчымасць пастаяннага ўзнаўлення, актуалізацыі, перспектыўнага бачання, сінтэзавання і інтэгравання матэрыялу.
Абраўшы, напрыклад, творчасць Максіма Багдановіча як адну з перспектыўных ліній, настаўнік на аснове праграм складае інфармацыйныя карткі-апоры.
Яны могуць выглядзець наступным чынам:
|
|
|
